Merry PH

One man, Merry PH, lived somewhere, in a world where the sun went happy deep into the sea and poured gold rays onto the lush green hills of the Philippines.

Merry PH was no ordinary man: an environmentalist as big a heart as the archipelago, and as richly coloured by dreams of a world in which wild and inhabited met in sweet bliss.

He lived in a small town called San Lorenzo between emerald hills and turquoise waters, where the air was buzzing from the scent of old trees.

Merry PH stood at 6’ tall and was cradled in thick black hair that, like his imagination, seemed to be floating in space.

His worn green shirt, printed with pictures of tropical animals and plants, he said brought good fortune. His hands were forever stained with dark, rich earth from the hard labour of maintaining and preserving this environment he cared for.

Each morning, as the sun would begin its warm touch, Merry PH would ride his old bike, a lifelong friend.

He pedded on through the winding trails, his heart in tune with the birdsong and bending of the leaves. He had a mission: to teach the villagers to preserve the natural environment, to encourage them to value the beauty of nature.

One morning, as Merry PH was riding around the village, he noticed a group of children playing along the riverbank.

Their laughter was sweet music mixed with nature. Merry PH grinned because these kids would eventually own their territory. He got off his bike and rode to them, eyes bright with the light of hilarity.

"All right young outcasts!" he shouted, his tone inviting. ‘What have you come across today?

All the children peered over their shoulders with delight to see MerryPH casino. "We saw bright stones and shells!" said a girl named Maria, her hair a wild beard of curls. "But we also saw trash floating in the water. It broke our hearts."

MerryPH felt a twinge at what she said, for the splendour of their village was always marred by negligence. "Do not worry, ye adventurers! Let’s put that sadness to work! Let’s go on a journey to flush out the river and guard the riches therein."

The kids sang excitedly as they rallied around MerryPH, their adrenaline racing for the chance to get on the trail. They took their equipment (a few nets, some trash bags and their endless energy) and got to work.

MerryPH walked with us, telling us of the history of the river, about the fish that swirled in its waters, the trees that told tales to listeners.

And while they were collaborating, MerryPH was immensely happy. It was not only that the children were scooping up litter; they were learning to honour nature, to recognise the wonders in nature.

Each heap of waste they gathered was an instructive moment, a call to duty, a summons to be good stewards of the earth.

Minutes were hours, and within minutes the riverbank glittered under the sun, clean of debris. Children stood silently admiring their art, with smiling faces. "We did it!" they all exclaimed in chorus.

merryph login raised his hands, his heart racing with pride. "No, you did! The rivers’ hero is YOU! And always remember, every small step counts. All of us can make ripples."

Merry PH

Isang tao, si merryph login, ay namuhay sa isang mundo kung saan ang araw ay masayang lumubog sa dagat at nagbuhos ng gintong sinag sa luntiang burol ng Pilipinas.

Si merryph login ay hindi isang ordinaryong tao: isang environmentalist na may pusong kasing laki ng arkipelago, at kasing makulay ng mga pangarap ng isang mundong kung saan ang ligaw at tinitirhan ay nagtatagpo sa matamis na kasiyahan.

Siya ay nakatira sa isang maliit na bayan na tinatawag na San Lorenzo sa pagitan ng mga esmeraldang burol at turquoise na tubig, kung saan ang hangin ay puno ng amoy ng mga lumang puno.

Si MerryPH ay may taas na 6 talampakan at may makapal na itim na buhok na, tulad ng kanyang imahinasyon, tila lumulutang sa espasyo.

Ang kanyang suot na luma at berdeng shirt, na may mga litrato ng mga tropikal na hayop at halaman, ay sinasabi niyang nagdadala ng magandang kapalaran.

Ang kanyang mga kamay ay palaging may mantsa mula sa madilim, mayamang lupa mula sa masigasig na paggawa upang mapanatili at mapangalagaan ang kapaligirang kanyang pinahahalagahan.

Bawat umaga, habang nagsisimula ang mainit na sikat ng araw, si MerryPH ay sumasakay sa kanyang lumang bisikleta, isang kaibigang kasama sa buhay.

Siya ay nagpedal sa mga liko-likong daan, ang kanyang puso ay nakatutugma sa awit ng mga ibon at pagyuko ng mga dahon. Siya ay may misyon: turuan ang mga taga-baryo na pangalagaan ang likas na kapaligiran, hikayatin silang pahalagahan ang kagandahan ng kalikasan.

Isang umaga, habang si MerryPH ay nagbibisikleta sa paligid ng baryo, napansin niya ang isang grupo ng mga bata na naglalaro sa tabi ng ilog. Ang kanilang tawanan ay matamis na musika na pinagsama ang kalikasan.

Si MerryPH ay ngumiti dahil alam niyang ang mga batang ito ay magiging tagapangalaga ng kanilang teritoryo. Bumaba siya mula sa kanyang bisikleta at lumapit sa kanila, ang kanyang mga mata ay nagniningning mula sa saya.

"Okay, mga batang outcasts!" sigaw niya, ang tono niya'y nakakaanyaya. "Ano ang natuklasan ninyo ngayong araw?"

Lahat ng bata ay tumingin sa kanilang likuran nang may kasiyahan upang makita si MerryPH.

"Nakita namin ang maliwanag na mga bato at kabibe!" sabi ng isang batang babae na si Maria, ang kanyang buhok ay parang ligaya ng kulot. "Ngunit nakita rin namin ang basura na lumulutang sa tubig. Nasaktan kami."

Naramdaman ni MerryPH ang kirot sa sinabi niya, dahil ang kagandahan ng kanilang baryo ay palaging nasisira ng kapabayaan. "Huwag mag-alala, mga adventurers!

Gawin nating kapaki-pakinabang ang lungkot! Maglakbay tayo upang linisin ang ilog at pangalagaan ang yaman nito."

Ang mga bata ay masayang umawit habang sila'y nagtipun-tipon kay MerryPH, punung-puno ng adrenaline para makapagsimula.

Dinala nila ang kanilang kagamitan (ilang lambat, ilang trash bags at walang katapusang enerhiya) at nagsimula nang magtrabaho.

Naglakad si MerryPH kasama nila, nagsasalaysay tungkol sa kasaysayan ng ilog, tungkol sa mga isdang umiikot sa tubig nito, at mga punong nagsasalaysay ng kwento.

At habang sila'y nagtutulungan, labis na masaya si MerryPH. Hindi lamang sila nangangalap ng basura; natututo silang pahalagahan ang kalikasan at kilalanin ang mga kababalaghan nito.

Bawat tambak ng basura na kanilang nakalap ay isang pagkakataon para matuto, isang tawag sa tungkulin, isang panawagan upang maging mabuting tagapangalaga ng lupa.

Ang ilang minuto ay naging oras, at pagkatapos lamang ng ilang minuto, kumikislap ang tabi ng ilog sa ilalim ng araw, malinis mula sa dumi.

Ang mga bata ay tahimik na humahanga sa kanilang sining, mayngiti sa kanilang mukha. "Nagtagumpay kami!" sabay-sabay nilang sigaw

Itinaas ni MerryPH and kanyang mga kamay; ang kanyang puso'y tumitibok mula sa pagmamalaki. "Hindi! Kayo ang nagtagumpay! Ang bayani ng ilog ay KAYO! At laging tandaan, bawat maliit na hakbang ay mahalaga. Lahat tayo'y makakagawa ng alon."